Een Sioux verhaal

‘De Schepper verzamelde de hele schepping en zei: ‘Ik wil iets voor de mensen verbergen tot ze er klaar voor zijn. Het is het besef dat zij hun eigen werkelijkheid creëren. ‘Adelaar zei: ‘Geef het aan mij, ik zal het naar de maan brengen.’ De Schepper zei: ‘Nee, op een dag zullen ze daar heen te gaan en het vinden.’ Zalm zei: ‘Ik zal het verbergen op de bodem van de oceaan.’ ‘Nee, ook daar zullen ze gaan.’ Bizon zei: ‘Ik zal het begraven op de grote vlakten.’ De Schepper zei: ‘Ze zullen in de huid van de aarde snijden en het vinden.’ Tenslotte zei Grootmoeder Mol, die woont in Moeder Aarde en geen fysieke ogen heeft, maar met spirituele ogen kijkt: ‘Stop het in henzelf. ‘En de Schepper zei: ‘Zo zal het worden gedaan.’

Wij zijn eraan toe om helder in te zien dat we onze eigen realiteit creëren en dat is verheugend. Tegelijkertijd lijkt niemand antwoord te hebben op de gebeurtenissen die ons dagelijks leven overvallen. Dat wil zeggen; als je geen rechtse populist bent en je je medemens ziet als gevaar en niet als gelijkwaardig. Steeds meer mensen zijn al de leugens en gesjoemel met mensen zat. Leugens en halve waarheden van multinationals en de overheid. 

 ‘We moeten in hem een verlangen wakker maken. In zijn saaie woestheid moet hij worden aangeraakt door de vleugels van de goddelijke Engel van ontevredenheid. Ontevredenheid met de tipi en de hongerende rantsoenen in het Indiaanse kamp in de winter is nodig, om de Indiaan uit zijn deken en in een broek te krijgen, een broek met zakken erin, en met zakken die pijnlijk smeken om te worden gevuld met dollars! Dit zal de eerste grote stap zijn in de opvoeding van dit ras. 

Senator Henry Dawes (1816-1903)

Indiaanse volkeren, net zoals alle natuurvolkeren, hadden een communale matriarchale samenleving. Nadat ze alles was afgenomen en ondanks de schaarste in de reservaten, deelden ze alles met elkaar. Senator Dawes verwoordt het principe van de hebzucht, wat in de 21 eeuw tot in het absurde is doorgevoerd. Maar langzaam is er iets aan het veranderen. Want langzaam worden we ons bewust dat het zo niet langer kan. En miljoenen mensen zijn dagelijks overal op de wereld bezig om het anders te doen. Het lijkt er misschien op dat de mensheid lethargisch afwacht tot de poolkappen volledig zijn gesmolten en de kustgebieden door de zeeën zullen worden overspoeld. Dat we lethargisch wachten tot alle vis is weggevangen of is doodgegaan vanwege de verzuurde oceanen. We toekijken hoe bossen wereldwijd worden gekapt en er in januari narcissen bloeien. En ondanks dat het daarop lijkt (lethargie) broeit er iets in de wereld, omdat wij – de mens – een andere wereld willen, waarin we ons geboorterecht verdedigen en opeisen. En dat geboorterecht is vrede, vreugde, geluk en liefde, in een wereld die niet wordt vernietigd door hebzucht. Het sluimert in jou. Dat weet je. En op een dag zal het worden ontstoken. Niet om de revolutie te ontketenen, maar om de revolutie, die in onszelf heeft plaatsgevonden, te omarmen. De revolutie van jouw en mijn eigenwaarde en de behoefte aan verbinding met elkaar. Het is ons lang genoeg voorgehouden dat je pas iemand bent met gevulde zakken. Langzaam breekt de tijd aan dat we inzien in welke wereld wij echt willen leven. En die wereld zijn we al aan het creëren.

Maar hoe dan? Vraag je je misschien af. Want je ziet geen hoop en verbetering. Je verwacht niet dat er politiek partijen komen die het anders gaan doen. Die de oorlogen zullen doen stoppen. Je ziet geen verandering in de leefstijl van de verwende westerse burger. Ondanks veel woorden over democratie en vrede, zien we onze democratie steeds verder afkalven, zoals de gletsjers in de bergen en de ijskappen op de polen. Dus ja, hoe zal de wereld veranderen? Het is de verandering waar zoveel over wordt gesproken in spirituele kring, wat in profetieën is aangekondigd en in talloze channelings verklaard.

Ook ik kijk soms rond in deze wereld en vraag me af waar het naar toe gaat. En als ik alleen maar naar die wereld blijf kijken, dan zakt de moed me in de schoenen. Dan kun je je gelukkig prijzen dat je in Nederland woont. Maar als je in de gelegenheid bent om mensen in groepen mee te maken die met persoonlijk ontwikkeling bezig zijn. En die daar (hoe dan ook) met hun eigen pijn worden geconfronteerd en daar vooral niet voor weglopen. Als je dat meemaakt, dan is dat de wereld die we aan het creëren zijn. Dat is een wereld met een mens die zichzelf in de spiegel aankijkt en zegt: ja er is mij pijn gedaan en ik weet dat ik die pijn niet meer kwijtraak. Maar ik neem de verantwoordelijkheid voor deze pijn op me, omdat ik door deze pijn tot de ontdekking gekomen ben dat ik veel meer ben dan louter die pijn. Ik weet dat zij die mij die pijn hebben aangedaan, dezelfde pijn hebben. Dat zij hun eigen verhaal hebben, waardoor ze zo hebben gehandeld. En dan is er mededogen, kun je je armen uitstrekken en de ander uitnodigen dat verhaal te vertellen. En dat is wat we soms niet beseffen: dat wij die op zoek gaan naar persoonlijke groei de sleutel in handen krijgen naar de heling van de ander. Door jou groei open je deuren voor anderen. Dan mogen zij ook met hun verhaal komen over wat ze is aangedaan.

Als je die sleutel gaat gebruiken dan beseft je misschien ook dat als het individueel zo werkt, het ook collectief zo moet werken. Dat als je kijkt naar een land als de VS en hoe dat land door Europeanen is veroverd op de daar levende volkeren, daar ook een proces gaande is wat zich eindeloos lijkt te herhalen, zoals dat ook in families gebeurt. Dan besef je dat daar een wond is ontstaan die zich via het machtigste land in de wereld tot in elke uithoek van de aarde heeft kunnen verspreiden. En die wond zit niet alleen bij de Indiaanse volkeren, maar ook bij de overwinnaars. Die overwinnaars namen al een wond mee, die was veroorzaakt door 2000 jaar ontkenning en onderdrukking van onze goddelijke natuur en eigenwaarde. En wat blijkt? Wij hier in Europa (en overal elders op de wereld) ontdekken onze diepste innerlijke drijfveer. We ontdekken het keer op keer en nemen het op. Wij dragen dat wat ons is aangedaan, in de volle overtuiging dat die wond ons naar heelheid brengt. Dat wij daardoor de sleutel in handen hebben gekregen om de ander over hun pijn te laten vertellen. Als je dat begrijpt dan kun je op een andere manier naar onze voorouders kijken die de oceanen zijn overgegaan en daar vanuit een volkomen verwrongen wereldbeeld, de vreselijkste dingen hebben gedaan. Dan kunnen wij vanuit dat besef een diepe buiging maken naar alle volkeren waar wij destijds naar toe zijn gereisd. Dan kunnen we ze aankijken en zeggen; sorry. Wat hebben jullie nodig van ons om de pijn te verlichten? Ik ben ervan overtuigd dat wij hier in Europa – hoe erg de situatie met vluchtelingen ook lijkt – de sleutel hebben om die beweging te kunnen maken. Niet morgen. Niet overmorgen. Maar vandaag al, om die buiging te maken naar iedereen die je tegenkomt op straat en waarvan je weet dat zij van hun wortels zijn beroofd, hebben moeten vluchten en onvrijwillig in dit land wonen. Wij kunnen die beweging groter maken zodra steeds meer mensen gaan inzien dat hun eigen pijn gekoppeld is aan onze menselijke collectieve pijn. En dat besef is niet alleen afkomstig van alle mensen die spiritueel georiënteerd zijn. Het is een samenwerking tussen moeder aarde, het universum en ons: de mensheid. Gezamenlijk zal de transformatie plaatsvinden. Zal de sluimering veranderen in volledig besef wie we zijn en dat we daarmee deuren openen voor anderen. En dat proces is kan niet worden gestopt. Aho.

www.joskester.com