Tijdlijnen

Er is een parallel tussen facebook en jouw leven. Het zijn allebei tijdlijnen namelijk en jouw en mijn tijdlijn op facebook vertellen exact wie we zijn.  ‘Laat me zien wie je vrienden zijn en ik zeg je wie je bent’. Nee, niet echt natuurlijk. Niet de vrienden op facebook. Of toch wel? Facebook bepaalt wat je krijgt te zien van je vrienden. Dat is afhankelijk van wie en hoe vaak je iets opent, leuk vindt of deelt van je vrienden. Dus eigenlijk is facebook wel degelijk een afspiegeling van het echte leven. Afhankelijk van hoe vaak je iets aanklikt, ben je meer of minder betrokken bij die ander zijn of haar leven. Negeer je van iemand al zijn of haar berichten dan verdwijnen ze geruisloos uit je tijdlijn. Hoor en zie je nooit meer iets van. En zo werkt het eigenlijk ook met je eigen tijdlijn? Dus dat wat je in je eigen leven aandacht geeft krijgt voorrang.

En wat houdt ons allemaal zo’n beetje volledig in de greep? Wat is er belangrijk op je tijdlijn? Je relatie met jezelf en met de ander? Het wemelt op facebook van de berichten over relaties. Over hoe mannen en vrouwen in deze tijd met elkaar zouden moeten omgaan. Berichten over holding space, tantra, vrouwencirkels en sisterhood, mannengroepen en brotherhood. Onze relaties, of de afwezigheid daarvan, houden ons druk bezig. De foto illustreert mooi hoe we dat met elkaar doen. Uit verbinding terwijl we inwendig om verbinding smeken. En gezien het aantal zelfmoorden, gebruik van antidepressiva, burn-outs en ga zo nog maar even door, lukt dat niet echt.  En iedereen breekt zich het hoofd over waar dat aan ligt. Het is uiterst simpel. Omdat we in transitie zijn. Omdat we aan het uitvinden zijn – eindelijk – wat we van elkaar willen. Dus het is niet meer vanzelfsprekend dat je trouwt, kinderen krijgt en dat is het dan. Nee, we willen massaal meer. En dat is geen consumptisme of verwend zijn. Nee, het is het kind dat volledige aandacht wil. Niet een beetje. Geen iPad voor je neus gedrukt krijgen, of voor de tv te worden neergezet. Nee. Wij willen allemaal liefdevolle knuffels en vastgehouden worden. En dat hebben we door onze gemankeerde opvoedingsideeën allemaal niet gekregen. En daar begint de transitie. We nemen geen genoegen meer met ietsje minder. Flikker op met je beetje aandacht. En dat zijn doorgaans – zo weet ik uit eigen ervaring – de vrouwen die dat roepen.

Dus er zijn veel vragen over en weer naar elkaar, om uit te zoeken wat we nu precies willen. Laat mij proberen hier iets over te zeggen vanuit mijn man zijn. Over vrouwen wordt gezegd dat er geen pijl op te trekken is: wispelturig, emotioneel, wild, hard, hatelijk, liefdevol, zacht, achterdochtig, je kunt er geen afspraken mee maken, zijn niet te vertrouwen, verleidsters, enzovoort. En dat mag allemaal waar zijn. Van mannen is ook zo’n lijst te maken: dwangmatig, doelgericht, op zichzelf gericht, hard, controle willen, egocentrisch, angstig, afwijzend, enzovoort. Maar ik ken maar één soort vrouw: dat is de gewonde vrouw. Velen diep gewond. Sommigen zijn zich er niet van bewust. Sommigen lopen rond met twee gezichten: het zachte liefdevolle gezicht, waarachter zich de pijn verschuilt, wat zichtbaar wordt als je wat langer dan een nachtje in haar armen ligt, je haar in haar pijn raakt omdat je een man bent. Sluiers. Allemaal sluiers waarachter we ons verschuilen, zoals wij mannen helmen van staal op hebben. En als we worden uitgenodigd haar tempel te betreden, doen we dat met getrokken zwaard.

‘You say
Love is a temple
Love a higher law
Love is a temple
Love the higher law
You ask me to enter
But then you made me crawl
And I can’t be holding on
To what you got
When all you got is hurt’

One – U2 – Auchtung Baby

En waarom doen mannen dat? Ook vanwege een wond natuurlijk. Een diepe wond. En we zien het niet bij elkaar. Wij zijn blind, te verstrengeld in elkaars pijn waar we elkaar steeds weer raken. Keer op keer. Keer op keer, als je wat langer bij elkaar bent. En dan verschillen we ook nog eens fundamenteel van elkaar. Qua gevoelsleven, hoe we naar dingen kijken, hoe we dingen doen. Het bekende adagium is deze: een vrouw wil geliefd gevoeld worden voordat ze seks met je heeft. Een man heeft eerst seks nodig om liefde te voelen. In een notendop is dit het grote verschil tussen vrouwen en mannen. Ik begrijp eigenlijk nu pas dat vrouwen geen mannen zijn. En dat mag een open deur zijn, maar vergis je niet. Mannen verlangen doorgaans van vrouwen dat ze mannelijk zijn. Dan kunnen we met ze omgaan. En vrouwen gaan daar vervolgens aan voldoen met alle gevolgen van dien voor hun eigenheid als vrouw. Ik lees van een vrouw dat mannen niet weten wat het is om een vrouw helemaal lief te hebben. Wat er gebeurt als zij zich compleet aan je kan geven. En ik ben bang dat we dit niet durven. En laat ik het bij mezelf houden: ik ben als de dood voor jouw volledig vrouw-zijn. Maar ik verlang er wel naar. Ik wil luisteren naar wat je nodig hebt. En dan ga ik dat, wat jij van mij vraagt proberen te doen op mijn eigen hulpeloze manier. Hulpeloos omdat ik dat niet heb geleerd. Inderdaad. Niet geleerd om mijn hart helemaal te openen voor je. Er zit diep in mijn collectieve geheugen dat ik vrouwen moet wantrouwen. Dat ik feitelijk bang ben. Bang om gekwetst te worden. Of omdat ik door diezelfde gemankeerde opvoeding veel te weinig aandacht van mijn moeder heb gekregen. Die was geleerd dat je kinderen hun willetje (is behoefte om geknuffeld te worden) moest breken inplaats van te omarmen. Dus heb ik het nooit echt geprobeerd. Of toch wel en werd ik inderdaad gekwetst. En waarom? Omdat ik beelden heb over hoe het zou moeten zijn. Maar het is bij de andere sekse nooit zoals ik het in mijn verbeelding zie of waar ik denk behoefte aan te hebben. En dan kom je uit op holding space. Jij verschilt niet wezenlijk maar toch wel van mij. Je uit je emoties anders dan mannen. Soms moet je mogen vermoorden. Zoiets. En dan wordt ik bang. Ik heb al wel de ervaring dat als ik niet bang word en jij me met je furie iets wilt aandoen en ik blijf staan, je eindelijk kan ademhalen. Want ik loop niet weg. Ik wijs je niet af omdat je je emotie toont op jouw eigen manier. En nogmaals dat verschilt van hoe dat bij mannen werkt. Andersom is er wantrouwen van vrouwen naar mannen toe. Ook logisch, want bij vrouwen zit er diep in hun collectief geheugen dat mannen maar een ding willen. Juist ja. Seks met jouw. En zonder al teveel gedoe alsjeblieft. Jullie zijn daarvoor op aarde. Om mannen dat te geven. En ook kinderen. Ja, dat ook. Al zijn mannen hard aan het werk om die rechtvaardiging van jullie bestaan te ondermijnen door kindjes artificieel geboren te laten worden, zoals dat de Guardian van 2 maart was te lezen: ‘Cambridge scientists create first self-developing embryo from stem cells.’ Juist ja. Op twee fronten is er grote activiteit op het gebied van relaties tussen mannen en vrouwen. Eén is dat we het anders willen dan die oude shit waarin onze ouders zaten. Je weet wel. Vier muren, twee of drie kindertjes en dat is het. Zoek het maar uit. Nee, wij willen echte verbinding met elkaar. Volledig open en volledig leven. Het andere front is dat sommige mannen alles terug willen draaien en vrouwen de ondergeschikte rol in willen duwen waar jullie eeuwenlang in hebben gezeten. Zo eentje zit er nu in het Witte Huis.

Maar dat is een achterhoede gevecht. Er is een verandering gaande. Hoe dan ook zal dat doorgaan. En dan is de vraag misschien hoe kan je daar aan kunt bijdragen? Hoe kan ik mezelf helpen om, op een andere dan de oude manier, een open relatie aan te gaan? Want dat is het fundament. Hoe jij je verbindt met die ander. En dan kom ik weer terug op je tijdlijn. Daar staat datgene op beschreven wat je wilt aangaan. En omdat er hier op aarde vrije wil bestaat mag je dat wel of niet doen. Goed ik zal vijf punten noemen:

1. Er bestaan geen foute keuzen. Alles is onderdeel van jouw programma naar meer bewustzijn. En als je ergens niet aan toekomt, herhaalt het zich gewoon weer.

2. Laat de beelden los van hoe die ander moet zijn, eruit moet zien. Die beelden komen van je voorouders en je cultuur. Open zijn betekent dat je alles kunt zien en horen.

3. Pijn. Als je daar wordt geraakt gaat het vaak mis. Houd maar op te denken dat je die pijn kunt kwijtraken. Het enige wat je te doen hebt is deze pijn als onderdeel te zien van wie jij bent. Weten dat jou pijn is gedaan is wel van belang, maar dat je ook weet dat degene die dat heeft veroorzaakt vanuit diezelfde pijn heeft gehandeld. Maar dat jij dat kunt stoppen omdat je er volledig verantwoordelijkheid voor hebt genomen. 

Het is niemands schuld.

4. Dat de kunst van leven feitelijk is dat je kunt meestromen op waar het leven (of universum) je brengt. Dat heeft ook iets te maken met beelden die in je hoofd zitten over hoe het leven eruit moet zien. En waar is dat weer afhankelijk van? Juist ja media en marketing. Loslaten dus. Overigens best lastig.

5. Er bestaat geen schuld. Wij kunnen onszelf zeer schuldig voelen over van alles. Het is ons aangepraat dat er zoiets als schuld bestaat. Dader en slachtoffer lopen dezelfde wond op. En dat herhaalt zich eindeloos vanwege die wonden. Jezelf vanuit een schuldgevoel afwijzen is het meest destructieve wat je kunt doen. Het verhindert je een relatie aan te gaan op een open manier. Je stapt namelijk zo in de valkuil dat het die ander zijn of haar schuld is. En dat heeft geen enkele zin.

Oké deze ook nog: ‘Alles wat nog geleerd moet worden herhaalt zich.’

Leer van de natuur waar alles zich steeds weer vernieuwt, zonder enige inspanning.

www.joskester.com