Mannen en moeders
Ik zie dat mijn moeder zich zorgen maakt. Dat ze soms verdriet heeft. Ik ben een jaar of zeven. Dat heb ik vaker gevoeld bij haar, maar kon er geen woorden voor vinden. Het was een onplezierig gevoel. De remedie om daar vanaf te komen was dat ik haar opzocht om het bij haar te veranderen. Ik deed dat ook zodat ze mij zou zien, want er waren nog meer kinderen die aandacht vroegen. Naast de troost die ik haar wilde bieden zocht ik haar op omdat ik op een manier van haar hield zoals alleen kinderen dat kunnen. Onvoorwaardelijk. Daar kon niets tussenkomen. Zelfs als ze mij met haar koolzwarte ogen terecht wees, maakte dat niet uit. Het was hooguit de afweging mijn trots en eigenheid te laten prevaleren of tegemoet te komen aan haar wil. Ik denk dat ik daar noodgedwongen al veel eerder mee was begonnen en dat tot enkele maanden geleden heb volgehouden. Niet alleen naar mijn moeder maar ook naar de vrouwen in mijn leven.
Dus alleen als ik lief ben, haar help, gevolg geef aan dat wat zij voor mij als beste ziet, ook als dat tegen mijn natuur indruist, krijg ik aandacht. Ik ben het jongetje dat een heel goed vermogen heeft ontwikkeld om haar een plezier te doen. Als ze maar lacht naar me. Met dat vermogen ging ik om met alle vrouwen die mijn pad hebben gekruist, zonder dat ik me daar van bewust was.
De sterke liefdesband die ik met mijn moeder had opgebouwd was een logisch gevolg van negen maanden op alle niveaus met haar verbonden te zijn geweest. Daarom was mijn vader veel minder interessant. Die kwam later van pas, als hij er tenminste was. Dus die eerste zeven à tien jaar hadden een zeer bepalende invloed op hoe ik me als jongen en later als man heb ontwikkeld. Als mijn vader me vervolgens ook nog eens links liet liggen en geen aandacht aan me besteedde omdat hij dacht dat ik tot het domein van zijn vrouw behoorde, kreeg ik alle ingrediënten mee om later verstrikt te raken in mijn relaties. Nooit geleerd wat het betekent een man te zijn.
Tel daar de boodschappen bij op die ik via de media naar mijn hoofd kreeg geslingerd via commercials waarin mannen als wat half duffe figuren worden neergezet, de meeste Amerikaanse films waarin je het tegenovergestelde ziet: de man die bij uitstek weet hoe je je tegenstander moet uitschakelen, altijd in competitie is met andere mannen, een vrouw als moeder, kindvrouwtje of als sekspop ziet en die uiteindelijk ’s avonds alleen op de bank neerploft en een whiskyfles opentrekt. Daar komt nog bij dat 80% van de berichtgeving op tv, in kranten en andere media negatief is over mannen en jongens. Geen wonder dat ik heel lang niet heb geweten wat het is een waarachtige man te zijn.
Al een tijdje zijn we doelwit. En niet zonder reden.
Maar weet ik het nu?
Ze nodigde me uit. Het was de hele avond al voelbaar en zichtbaar. Haar ogen lachten. Later die avond kwam je naar me toe en vroeg of ik wel eens van Lilith had gehoord? ‘Ja, de nogal fatale vrouw toch?’
‘Dat hebben mannen van haar gemaakt. Ze was de eerste vrouw van Adam, gelijkwaardig aan hem en niet onderdanig. Ze wilde tijdens het vrijen op Adam zitten en niet onder liggen. Dat was teveel vrouw, dus verstootte Adam haar. In haar plaats kwam Eva die uit zijn rib was gemaakt. Dat gaf minder gedoe.’ Ze vertelde het in één ademteug. Ik moest even slikken en diep ademhalen.
‘Lilith is totaal vrouw. En ze ontwaakt in ons vrouwen. Ik zou wel met je willen onderzoeken of Adam in jou is opgestaan?’
Ik moest lachen. Wauw woman. Jezus. En vroeg haar of Adam de echte man is. Of vooral juist niet?
‘Adam is altijd bang geweest voor de volledige, volmaakte, vrije, onafhankelijke, open en warmbloedige vrouw. Nu Lilith is ontwaakt krijg je een tweede kans.’
Een tweede kans? Was ik niet altijd al man? Of Adam? Ik kijk haar aan en zie een vrouw die mij wil en ik raak daarvan in de war. Doorgaans wil ik iemand en handel daar naar. Tegelijkertijd voel ik haar. Is er iets wilds wat loskomt. Iets oer. Dat ik haar kan hebben. Overnemen eigenlijk. Ze zich aan mij onderwerpt. Ik op haar, zij niet op mij. Dat ik het initiatief neem. Niet zij. Dat ontmant me. Dat ik mijn wildheid, woestheid en lust alleen kan leven als jij je aan mij overgeeft. Of – dat is er ook – je mij niet kan hebben, afwijst, bang wordt, je mijn wildheid vertaalt als agressie en dan weggaat met de mededeling dat ik me meer moet verdiepen in het vrouwelijke. Dus hoe open kan ik zijn als man? Hoe kwetsbaar in mijn kracht. Kunnen die twee samen? Kracht / kwetsbaar? Of ben ik bang dat als ik me openstel ik zal huilen omdat ik me nooit veilig heb gevoeld in de armen van mijn moeder? Dat ik bij jou zal huilen en ik daar zeer van in de war raak.
In een split second raast dit door mij heen. Al die tijd kijk je mij aan en voel ik me Adam die jou wegstuurt omdat hij bang is. Maar ik wil ook de Adam zijn die opstaat en met je meegaat. Altijd die tweestrijd: of weglopen omdat ik bang ben te worden weggestuurd door teveel vrouw. Of dat ik met jou meega en mijn woestheid laat met jou op mij. Dat ik het aandurf.
De nieuwe vrouw staat op. Nu wij nog.
Er was een losmaakceremonie van mijn moeder. Sindsdien is er meer besef van mijn mannelijkheid en seksualiteit die is verbonden met de aarde én de hemel. Daarvoor was het voornamelijk heel aards. Kon ik geen echte open verbinding met een vrouw maken. De reden was dat ik bang was voor die verbinding omdat ik door mijn moeder daar niet in was gezien. Alleen als zij verdrietig was of bang of zich zorgen maakte en als jongetje deed wat ik me had aangeleerd, kreeg ik aandacht. Ik had die aandacht nodig, maar echte verbinding maken durfde ik niet. Het was natuurlijk de versmelting die ik zocht vanwege de negen maanden dat ik met haar verbonden was geweest. Nadat ik geen borstvoeding meer kreeg, er een zusje geboren werd, ging ik dat proberen te herstellen. Als kind ga je dat proberen te herstellen. Tenminste dat deed ik. En zo blijf je je leven lang verbonden met je moeder. En onbewust ga je dat bij iedere vrouw die je in je leven daarna tegenkomt ook doen. Tenminste dat deed ik. Het enige wat in een relatie veilig was, was haar te troosten. Geen vrije open volwassen relatie. Regelmatig boosheid omdat ze niet kon geven wat ik vroeg. Versmelting. Zo ging dat bij mij.
Tot die ceremonie wist ik niet dat dit in mij speelde. Ik dacht dat ik me al lang geleden van mijn moeder had losgemaakt. Maar nee. Dat was alleen fysiek. Niet energetisch. Jongens hebben dat sterker met moeders dan dochters. Daar speelt dat ook. Maar om als man in je kracht te komen moet je je energetisch losmaken van je moeder. En een moeder zal haar zoon moeten loslaten. Er is een ceremonie nodig om je volkomen los te maken van haar. Een bewuste stap dus. De oude volkeren wisten dat. In Europa is het vanwege religie (heidense gebruiken) en de ‘moderne tijd’ uit ons bewustzijn verdwenen.
De nieuwe vrouw wil geen man die nog aan zijn moeder vastzit en dus feitelijk een jongetje is gebleven. Ik heb dat best goed verborgen weten te houden, want ik gaf toch al 15 jaar initiaties. Maar er was altijd in de relatie met een vrouw iets in mij waarvan ik wist dat het niet klopte. Dat ik haar op afstand hield. Bang was. Iedere keer deed ik heel erg mijn best. En iedere keer liep ik weg of liep zij weg. Geen idee dat ik nog steeds dingen deed die met mijn moeder hadden te maken. En vrouwen voelen dat, maar weten er doorgaans ook geen woorden aan te geven.
Ik heb er een boek over geschreven. Het staat er allemaal in beschreven hoe belangrijk dit voor mannen en vrouwen is. Laat ik erbij vertellen dat heel veel mannen en vrouwen op weg zijn dit weer uit te vinden met elkaar. Dat we het vrouwelijke en mannelijk in onszelf aan het vinden zijn. Maar daarmee los je de verstrengeling niet op die er tussen moeders en zonen bestaat. We leven nog niet in de nieuwe tijd waarin dit niet meer zal spelen. Wij zijn met de voorbereiding daarvan bezig voor onze kinderen en kleinkinderen. Dus, zo is mijn vraag aan alle mannen die dit lezen, zou het niet van belang zijn dit moeder-zoon thema diepgaand bij jezelf te onderzoeken?
Ik voel het verschil. Er is een verschil. Het is nog pril, maar geen knikkende knieën of twijfel meer als er iets wordt gevraagd aan mij door een vrouw als Lilith. Ik kan beter onderscheid maken tussen wat goed is voor mij, voor haar, voor moederaarde, voor de hemel, voor alle generaties die nog komen en voor de vrede.
Aho. Blessings.
Mannen zijn geen vrouwen, uitgegeven door A3 Boeken. Lees hier een korte inhoudsopgave.
